Een portretfilm van mijn opa Wisse.
Ik ken hem als een sterke man die altijd maar aan het klussen is. Als hij niet op het dak bezig is, dan is hij wel in zijn schuur te vinden, bezig met het in elkaar zetten van een konijnenhok of een andere opdracht. Dit was dan ook de reden dat ik opa zou volgen terwijl hij boven op zolder bezig is met een van zijn vele hobby’s; Tiffany.
Net als dat een kunstenaar van zijn model de meest sprekende karaktertrekken in een portret verwerkt, zo probeer ik dat als filmmaker ook. In deze film heb ik bewust ‘schokkerige’ shots erin gelaten en is af en toe mijn stem te horen. Mijn rol als filmmaker tijdens het maken van een portretfilm is namelijk dat ik observeer en kijkers meeneem in de situatie. Ik observeer en leg vast met mijn camera. Af en toe stel ik een vraag, omdat ik benieuwd ben naar een antwoord van mijn hoofdpersonage. Het is als het ware alsof de kijker de hoofdpersoon, in dit geval mijn opa, door mijn ogen ziet.
Niet iedereen kent mijn opa en al helemaal niet zoals ik, en de rest van de familie, hem ken. Maar na het zien van dit filmpje krijgt men een goed beeld van wie deze man nu is. Zijn ruwe handen werken aan een klein stukje glas dat hij met precisie verwerkt, terwijl hij geconcentreerd kijkt, met zijn tong naar buiten. Hij is altijd te herkennen aan zijn pet en de vrolijke deuntjes die hij fluit. De film eindigt dan ook met een nummer ‘Whistling Down the Road’. Onderweg naar klussen, hij is altijd loodgieter geweest, luisterde hij naar de muziek van John Woodhouse, omdat dit nu eenmaal het enige cassettebandje was die hij in zijn auto had liggen. Vandaar de accordeon muziek in dit portret.
Ik ben erg blij met het eindresultaat, want uiteindelijk is het de bedoeling van een portret dat de geportretteerde persoon en zijn of haar karakter en gewoontes duidelijk naar voren komt. En dat is in dit geval gelukt!
Marjolein Overdevest 